Bebeğin birincil bakım verenine karşı arzuladığı yakınlığı kurması ve devam ettirme davranışı bağlanma davranışı olarak tanımlanmaktadır. Yeni doğan bebekler yaşamlarını sürdürebilmek için gereksinimlerini karşılayacak bir yetişkinin varlığına ihtiyaç duymaktadır. Çocukların gelişimlerini sağlıklı olarak devam ettirebilmesi için bu gereksinimler sadece fiziksel değil; aynı zamanda duygusal olarak da karşılanmalıdır. Bu süreçler sekteye uğradığı zaman yani bakım veren gerekli ihtiyaçları tutarlı bir biçimde karşılamadığı zaman, bebek bakım veren ile sağlıklı ve güvenli bir bağ geliştiremez. Güvenli bağlanma geliştiremeyen çocuklar, çevresini ve dünyayı tehditlerle dolu, tehlikeli bir yer olarak algılar. Birincil bakım veren kişi, bebek ile göz teması kurarak, dokunarak ve ihtiyaçlarını karşılayarak güvenli bir alan konumuna gelir. Bu durumda bebek etrafını ve dünyayı anlamlandırır. Bebeklerin annelerinin sesini duyunca ağlamalarının durmaları bağlanmaya verilebilecek bir örnektir.
Güvenli Bağlanma
Çocukların güvende ve iyi bakıldığını hissetmesi, gereksinimlerine karşı duyarlı ve özenli olunması sonucunda güvenli bağlanma oluşur. Güvenli bağlanan çocuk güvenli bağlandığı kişiden ayrıldığında huzursuzluk hisseder ve o kişi döndüğü zaman keyfi yerine gelir, neşelenir. Güvenli bağlanan bebek, anne ile beraberken kaygılanmadan etrafını keşfetmeye başlar. Güvenli bağlanma stilini deneyimleyen çocuklar yetişkinlik döneminde güven temelli ilişkiler yaşayabilirler. Olumlu benlik algısına sahip olup, onaylanmaya daha az ihtiyaç duyarlar, uzun süreli ilişkileri sürdüren ve özerk kalmayı başarabilen bireyler olurlar. Güvenli bağlanan çocuklar bakım veren kişiyi güven temelli kabul eder, kişiden ayrıldığında teselli edilebilir, bakım verene karşı daha az yapışma durumu meydana gelir, yalnız kaldıktan sonra bakım veren kişi döndüğünde olumlu karşılar ve onu reddetmez, yabancıdan ziyade bakım vereni tercih ederler.